Го изгледав Ra.One...
Пред нешто повеќе од година дена го ископав трејлерот за боливудскиот сај-фај спектакл Ra.One, и си поставив задача дека некогаш ќе го гледам. За жал, го гледав.
Морам да кажам дека стаува збор за уникатно искуство. Суперхероите се западна тематика, нема тука многу што да се расправа, па ако утне Индија во нивно претставување и не е за чудење. Тоа му доаѓа нешто како J-Rock, ги има сите елементи на рок, ама не фала.
Овде представата за суперхерои не е далеку од, да кажеме, Spiderman на Сам Раими (оној со Кирстен Данст и со „With great power...“. И овдекa целиот филм е прошаран со cheesy моменти, само што индијците имаат некоја магична способност да пренегласат сѐ, до тој степен што ти е срам од тоа што го гледаш.
Акциони сцени има во изобилие, и се без врска вметнати, што пак не е далеку од поновите холивудски ремек-дела. Ако сте го гледале Inception, филмот е буквално уништен со сцената која вклучува сноумобили и милион лоши кои сакаат да му наштетат на Леонардо. Е сега, замислете си дека сноумобилите се Волксвагени, а лошите се Индијци кои тепаат секој што ќе стапне на аеродром во Бомбај....
Значи, концептот за филм со суперхерои горе-доле добро им оди, но клучна е разликата во она што Боливуд го смета за „филм“. Кога би биле само cheesy моментите, акционите сцени, и приказната која личи на некој спој од Terminator и Virtuallity, и кога филмот би траел саат и пол, би бил просечен филм кој иако на моменти смешен, сепак би бил забавен. Но, филмот трае два и пол саата. Како го пополнуваат времето? Нејќам ништо да откривам, бидејќи ако како мене не сте гледале ништо од Боливуд, веројатно ќе се изненадите, а не сакам да растурам изненадувања. Само можам да ви го прикажам едно друго ремек-дело со потекло од Индија, како tease:
П.С. Battlefield Earth сеуште е најлошиот НФ филм ever.
Мојата реакција на прекрасните музички елементи во филмот.
Морам да кажам дека стаува збор за уникатно искуство. Суперхероите се западна тематика, нема тука многу што да се расправа, па ако утне Индија во нивно претставување и не е за чудење. Тоа му доаѓа нешто како J-Rock, ги има сите елементи на рок, ама не фала.
Овде представата за суперхерои не е далеку од, да кажеме, Spiderman на Сам Раими (оној со Кирстен Данст и со „With great power...“. И овдекa целиот филм е прошаран со cheesy моменти, само што индијците имаат некоја магична способност да пренегласат сѐ, до тој степен што ти е срам од тоа што го гледаш.
Акциони сцени има во изобилие, и се без врска вметнати, што пак не е далеку од поновите холивудски ремек-дела. Ако сте го гледале Inception, филмот е буквално уништен со сцената која вклучува сноумобили и милион лоши кои сакаат да му наштетат на Леонардо. Е сега, замислете си дека сноумобилите се Волксвагени, а лошите се Индијци кои тепаат секој што ќе стапне на аеродром во Бомбај....
Значи, концептот за филм со суперхерои горе-доле добро им оди, но клучна е разликата во она што Боливуд го смета за „филм“. Кога би биле само cheesy моментите, акционите сцени, и приказната која личи на некој спој од Terminator и Virtuallity, и кога филмот би траел саат и пол, би бил просечен филм кој иако на моменти смешен, сепак би бил забавен. Но, филмот трае два и пол саата. Како го пополнуваат времето? Нејќам ништо да откривам, бидејќи ако како мене не сте гледале ништо од Боливуд, веројатно ќе се изненадите, а не сакам да растурам изненадувања. Само можам да ви го прикажам едно друго ремек-дело со потекло од Индија, како tease:
П.С. Battlefield Earth сеуште е најлошиот НФ филм ever.
Comments
Post a Comment