Сај-Фај

2117 година. После много гео-политички превирања, седам ревизие на Букурешки Договор и сто читања на тестамент на Александара, Месечина бива општина у Скопје. Фаќаш бус до Месец, пошто чуја си легенде за ракију у нулту гравитацију, а и некои ефтини фармерке ако залетив нема да е лошо. Искрцуеш се на станицу, и пречекуе те преубава реа на неадекватан огрев. Не си ни сигуран одкуде им дрва, или како горив без кислород, ама не е ни битно. Ракија е битна. Искачаш од станицу, директно на Булевар ВМРО. Трештив неонски рекламе на свите стране, претежно рекламе за холодеци и дољан веш. Упадати у очи едн билборд посебно, слика од плавушу сас груди кои ваљда ву служив како сидро овдека, завртена сас уредно замаскиран г’з: “Герасимка Станојевич го покажа своето вонземско газе! Погледнете како (18+)” Понатамо гледаш рекламу за нов музеј на “Македонски жртви на НАСА”, ама такви си видеја милион дома. Чекаш да пројдеш улицу. Нема авта, ама семафор те тера да чекаш десет минута за свак случај, Чекање

 2123 е, Општина Луна, Скопје, Република Транспланетарна Македонија. Будиш се. Субота, не мора да идеш на работу. Не мора да идеш нигде. Стануеш од кревет, трзаш завесу. Надвор, нормално, мрак, ама гледаш како некои тринаесе пластични кесе и три лименке Скопско си чилав пред прозор. Тринаесе, лош број маме му. Правиш си кафе, седнуеш си пред ТВ. По грешку место Јутуб пушташ кабловску, која од необјасниви причине још е вржана сас интернет. И фиксан, нормално. На Твоја ТВ иде некоја дебата за тој како не е фер Казахстан што не блокира за улаз у ЕУ ради тој што ЈСП га има узурпирано Бајконур за летови до Месец. Гледаш малце, и пцуеш сви Казахстанци, и к’лнеш се дека никад нема да ступнеш тамо. Златна Грчка. Мењаш канал. Вести. Некој земјоделац кажуе како му поскупело просо ради агресију на Марс врз Церес. Не ти има много смислу тој, и зимаш телефон да видиш какву врску има едно сас друго. Наваѓаш некој сајт на кој одма му га забрављаш име, наслов на статију “ДО КОГА ВАКА?? ЕВЕ КАКО ВОЈНАТ