Скопје 2117
2117 година. После много гео-политички превирања, седам ревизие на Букурешки Договор и сто читања на тестамент на Александара, Месечина бива општина у Скопје.
Фаќаш бус до Месец, пошто чуја си легенде за ракију у нулту гравитацију, а и некои ефтини фармерке ако залетив нема да е лошо. Искрцуеш се на станицу, и пречекуе те преубава реа на неадекватан огрев. Не си ни сигуран одкуде им дрва, или како горив без кислород, ама не е ни битно. Ракија е битна.
Искачаш од станицу, директно на Булевар ВМРО. Трештив неонски рекламе на свите стране, претежно рекламе за холодеци и дољан веш. Упадати у очи едн билборд посебно, слика од плавушу сас груди кои ваљда ву служив како сидро овдека, завртена сас уредно замаскиран г’з:
“Герасимка Станојевич го покажа своето вонземско газе! Погледнете како (18+)”
Понатамо гледаш рекламу за нов музеј на “Македонски жртви на НАСА”, ама такви си видеја милион дома.
Чекаш да пројдеш улицу. Нема авта, ама семафор те тера да чекаш десет минута за свак случај, Чекање се исплати, некако, пошто проваѓа едн сас баги и свири. Нема никој пред њега, ама ваљда се уплашија дека ќе препадне некога ако тихо пројде. Чекаш уредно да пројде, и после се решаваш ипак да претрчиш на црвено. Док претрчуеш, зелено се пали и гаси после четири секунде.
Стизаш коначно до Луна Мол. Гледаш дека пукнала цефка за воду, и ради сплет физички и хемиски околности кои не су ти јасни претворила се вода у снег. Све е подмрзнато, деца се радуев, родители пцуев и пазив да не се утепав, пензионери се утепуев и пцуев, ама к’да видив дека ради гравитацију неможев да паднев и да скршив кук, малце им о’лснуе. Тој трае кратко, пошто набрзо па пцуев док мирно одлетуев у орбиту.
Игнорираш пензионери, они си одживеале свое. Пазиш и ти да не завршиш како њима, правиш ситни кораци. Ракија е важна.
Одејке, до ноздрве ти доваѓа познат мирис; некој прави ајвар. Сфаќаш дека уствари људи овдека живив у Мол. Фино, крати много на транзит.
После грдни муке и неколко неуспешни лансирања, стизаш до кафану “Три месечеви камења”. Трешти реклама: “Месечовача, ефтино!”
Проваѓаш фини саати у кафану. Газда, домаќин човек, услужуете сас пинџурче, сиренце, ајварче, и нормално, заливате сас неколко ракие. Стварно е добра Месечовача. Реже, наницу ли ву.
Доваѓа време да си идеш. Натоварен сас ракију и ајвар, пол’сно ти е да одиш, снег или не.
Не погледна фармерке, ама јебига, кој с’га ќе иде пијан у бутик. Друг пут.
Стизаш на автобуску, стиза си уредно бус. “ЈСП - Луна, Новата приказна во Сончевиот Систем!”. Стављаш картичку до апаратче. “Немате средства.”
“Мајсторе, вика немам средства!”
“Си требал да наполниш на Земја.”
Останеш си на Месец, цугаш си ракију и мацаш си ајварче на снег цел живот.
Фаќаш бус до Месец, пошто чуја си легенде за ракију у нулту гравитацију, а и некои ефтини фармерке ако залетив нема да е лошо. Искрцуеш се на станицу, и пречекуе те преубава реа на неадекватан огрев. Не си ни сигуран одкуде им дрва, или како горив без кислород, ама не е ни битно. Ракија е битна.
Искачаш од станицу, директно на Булевар ВМРО. Трештив неонски рекламе на свите стране, претежно рекламе за холодеци и дољан веш. Упадати у очи едн билборд посебно, слика од плавушу сас груди кои ваљда ву служив како сидро овдека, завртена сас уредно замаскиран г’з:
“Герасимка Станојевич го покажа своето вонземско газе! Погледнете како (18+)”
Понатамо гледаш рекламу за нов музеј на “Македонски жртви на НАСА”, ама такви си видеја милион дома.
Чекаш да пројдеш улицу. Нема авта, ама семафор те тера да чекаш десет минута за свак случај, Чекање се исплати, некако, пошто проваѓа едн сас баги и свири. Нема никој пред њега, ама ваљда се уплашија дека ќе препадне некога ако тихо пројде. Чекаш уредно да пројде, и после се решаваш ипак да претрчиш на црвено. Док претрчуеш, зелено се пали и гаси после четири секунде.
Стизаш коначно до Луна Мол. Гледаш дека пукнала цефка за воду, и ради сплет физички и хемиски околности кои не су ти јасни претворила се вода у снег. Све е подмрзнато, деца се радуев, родители пцуев и пазив да не се утепав, пензионери се утепуев и пцуев, ама к’да видив дека ради гравитацију неможев да паднев и да скршив кук, малце им о’лснуе. Тој трае кратко, пошто набрзо па пцуев док мирно одлетуев у орбиту.
Игнорираш пензионери, они си одживеале свое. Пазиш и ти да не завршиш како њима, правиш ситни кораци. Ракија е важна.
Одејке, до ноздрве ти доваѓа познат мирис; некој прави ајвар. Сфаќаш дека уствари људи овдека живив у Мол. Фино, крати много на транзит.
После грдни муке и неколко неуспешни лансирања, стизаш до кафану “Три месечеви камења”. Трешти реклама: “Месечовача, ефтино!”
Проваѓаш фини саати у кафану. Газда, домаќин човек, услужуете сас пинџурче, сиренце, ајварче, и нормално, заливате сас неколко ракие. Стварно е добра Месечовача. Реже, наницу ли ву.
Доваѓа време да си идеш. Натоварен сас ракију и ајвар, пол’сно ти е да одиш, снег или не.
Не погледна фармерке, ама јебига, кој с’га ќе иде пијан у бутик. Друг пут.
Стизаш на автобуску, стиза си уредно бус. “ЈСП - Луна, Новата приказна во Сончевиот Систем!”. Стављаш картичку до апаратче. “Немате средства.”
“Мајсторе, вика немам средства!”
“Си требал да наполниш на Земја.”
Останеш си на Месец, цугаш си ракију и мацаш си ајварче на снег цел живот.
Comments
Post a Comment